De Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen (NVZ) zegt dat zij een prachtig cao-bod doet, maar als je goed leest, valt dat zwaar tegen. Waarom zijn we als vakbonden tegen dit eindbod? Dit zijn de belangrijkste redenen. 

1. Het loonbod is te laag om de gestegen kosten van werknemers te dekken

De NVZ zegt dat zij verbijsterd is dat de bonden een loonsverhoging van 13% afwijzen. Maar zij vergeet erbij te zeggen dat die stijging voor een cao van twee jaar geldt. Bovendien gaat de loonsverhoging voor 2023 niet al op 1 februari in: werknemers krijgen er 5% bij in februari 2023. Pas in december 2023 komt de volgende 5% en dan in september 2024 nog eens 3%. Hogere schalen moeten het echter met lagere percentages doen. Met deze loonstijging kunnen werknemers de stijging van de prijzen niet compenseren.

Om koopkracht te behouden, moet er dus echt wat bij. De bonden vragen 10% plus 100 euro per 1 februari 2023 per 1 januari 2023 voor een eenjarige cao, met een ondergrens van 100 euro.

2. Onregelmatig werken en bereikbaarheid komen er slecht vanaf

Vanwege de arbeidsmarktkrapte doen ziekenhuizen een groot beroep op de flexibiliteit van hun medewerkers. Veel extra diensten, overwerk en steeds meer bereikbaarheidsdiensten om gaten te vullen. De bonden willen dat werknemers zelf meer grip krijgen op hun werktijden en zelf kunnen kiezen of zij voor flexibiliteit gecompenseerd willen worden in tijd of geld. Onregelmatig werken en werken in BAC-diensten willen wij ook beter beloond zien.

De NVZ vindt de ORT wel goed zo en is niet bereid deze te verhogen. Bovendien krijgen functies boven FWG65 nog steeds geen ORT. De NVZ wil alleen de consignatiedienst in beloning gelijkstellen aan de bereikbaarheidsdienst. Wel komt er een recht op onbereikbaarheid. Maar afspraken over je rooster maak je met je leidinggevende, vindt de NVZ. Wij zien juist dat daar niet genoeg ruimte is voor werknemers om zelf hun werktijden te bepalen.

3. Reeks vervelende verslechteringen

In het eindbod van de NVZ staan gemene verslechteringen:

• De 72-uurregeling voor verschoven en extra diensten geldt alleen als de dienst open is gesteld binnen die 72-uur. Dat betekent dat je op het laatste moment voor een dienst kan worden ingezet, maar daar niks extra’s voor krijgt als die dienst al langer dan 72 uur openstaat.
• De NVZ wil van de verrekening van kwartaaluren weer terug naar de jaaruren, maar houdt wel vast aan de bandbreedte van 8 uur. Dat betekent dat je min-uren minder snel vervallen.
• De NVZ wil geen speciale geconsigneerde pauze in de nacht meer, maar één regeling voor geconsigneerde pauzes. Je krijgt die tijd doorbetaald, maar daar zit een addertje onder het gras: de voorwaarde is nu niet langer dat je bereikbaar moet zijn, je krijgt alleen een vergoeding als je je werkplek niet kunt verlaten. Ook in de nacht.
• Generatiebeleid is verplicht sinds de vorige cao, maar de NVZ wil zich alleen aan de afspraken houden als er één verplichte variant 80-90-100 komt. Werknemers vanaf FWG65 komen er nog slechter vanaf en krijgen geen compensatie voor ingeleverde uren.
• De vergoeding voor reiskosten staat al heel lang op 8 cent per kilometer. De NVZ stelt een magere verhoging voor naar 11 cent per 1 februari en één jaar later, op 1 februari 2024 van 11 naar 14 cent. Dit is onvoldoende om de gestegen reiskosten te kunnen compenseren. Voor de bonden moeten de bedragen sneller omhoog.

4. Geen oog voor de zorgprofessionals van de toekomst

• Stagiaires zijn de zorgprofessionals van de toekomst, maar de NVZ is niet bereid in hen te investeren: er komt geen stagevergoeding voor WO-stages en coschappen.
• De NVZ is niet bereid om de normweek voor artsen in opleiding strakker te begrenzen.

Goede cao is goede zorg: kom in actie!

De bonden willen een goed totaalpakket voor alle 200.000 ziekenhuiswerknemers met een salarisverhoging die leidt tot koopkrachtbehoud. Ook moeten er goede afspraken komen over arbeids- en rusttijden en moeten de verslechteringen van tafel, want een goede cao kan nooit ‘achteruitgang’ betekenen. De NVZ heeft een eindbod gedaan, dat betekent dat zij niet verder wil onderhandelen. Het is dus slikken of stikken. Als we daar verandering in willen brengen, zullen we dat duidelijk moeten maken door met zoveel mogelijk collega’s actie te voeren. Houd de berichtgeving van jouw actiecomité en de bonden in de gaten en denk en doe dus vooral mee!